View Single Post
Old April 27th, 2019 #24
Werner H
Junior Member
 
Werner H's Avatar
 
Join Date: Dec 2018
Location: Netherlands
Posts: 79
Default De Amerikaanse massamoord

We weten allemaal dat na het einde van een oorlog of conflict de overwinnaar de geschiedenis schrijft. Dit geeft deze zelfde overwinnaar natuurlijk de kans om de eigen misdaden, fouten of misrekeningen uit de geschiedenis van het conflict te wissen. Wat er ook is gebeurd, de verliezer is de schuldige. Deze theorie is natuurlijk ook van toepassing op de Tweede Wereld Oorlog. Het gaat ons er nu niet om wie in dat conflict gelijk had of niet. Ook willen we nu even geen pleidooi houden voor meer onderzoek naar de ware oorzaken van, en de gebeurtenissen tijdens deze oorlog. We willen nu kijken naar een geschiedenis die meteen na het einde van de oorlog in 1945 is gebeurd. In “vredestijd” dus. We willen vandaag kijken naar de geschiedenis van de Rheinwiesenlager. Nog nooit van gehoord? Dat is ook niet verwonderlijk, want zelfs in Duitsland kennen maar weinigen deze geschiedenis. Er over spreken of schrijven is niet verboden. Toch doet bijna niemand het. Laten we maar eens kijken waarom dat zo is.

Voordat we naar de Rheinwiesenlager zelf kijken, moeten we eerst een blik werpen op de geschiedenis van de krijgsgevangenen aan het einde van de oorlog. Toen in het voorjaar van 1945 het Derde Rijk op instorten stond, werd er op veel plaatsen verbitterd doorgevochten. Dat heeft later veel mensen verbaasd. Wisten de Duitse soldaten dan niet dat de oorlog verloren was, en een nederlaag onvermijdelijk? Waarom dan toch bloed blijven vergieten als de beslissing al lang is gevallen? Het doorvechten had verschillende redenen. Ten eerste deed het regime er alles aan om de strijd voort te kunnen zetten. Er was veel gruwelpropaganda tegen de binnengevallen legers, en het werd ook als een misdaad gezien als iemand overwoog om te capituleren. Zij die dat wel deden konden met de dood worden bestraft. Maar er was onder de Duitse soldaten ook enorme angst voor wat er zou gebeuren als je in handen van de tegenstander viel.

Zo geloofde men jarenlang dat het Rode Leger geen krijgsgevangenen maakte. Onder de soldaten werd steeds opnieuw verteld dat “Ivan” iedere gevangene meteen doodschoot. Dit bleek niet zo te zijn, maar de gedachte aan jarenlange krijgsgevangenschap in onherbergzame gebieden van de Sovjet Unie, heeft menig soldaat er toe gebracht om toch maar liever door te vechten. Alles beter dan in gevangenschap raken. Overigens hebben veel soldaten de strijd ook voortgezet om burgers uit de bedreigde gebieden te laten ontsnappen. Ook dat heeft veel levens gekost, maar was natuurlijk wel te begrijpen. De Duitse eenheden vochten nu immers op eigen bodem, en de eigen familie kon betrokken zijn. Door dit alles duurde de oorlog veel langer dan men eigenlijk had kunnen verwachten. Hoeveel levens dit alles heeft gekost is niet of nauwelijks te berekenen. Maar het zijn er honderdduizenden geweest.

Toch kwam in april 1945 voor iedere Duitse soldaat het moment dat men de capitulatie onder ogen moest zien. En toen gebeurde er iets opmerkelijks. Veel soldaten die in het Oosten of in Midden Duitsland tegen het Rode Leger vochten wisten dat aan opgeven niet meer te ontkomen was. Toch wilden ze niet in handen van de Russen vallen. Ze wisten immers maar al te goed wat er uit Duitse naam in de Sovjet Unie allemaal was gedaan. Wraakneming was dus te verwachten. Om aan dit lot te ontkomen trokken veel eenheden naar het westen. Ze wilden zich wel overgeven, maar dan aan de Amerikanen of de Engelsen. Ze waren er van overtuigd dat ze dan beter behandeld zouden worden, en sommige gingen er zelfs van uit dat ze naar huis zouden mogen vertrekken nadat ze hun wapens hadden ingeleverd. Dit alles was gebaseerd op ervaringen eerder in de oorlog. Duitse soldaten, zeelui of vliegeniers die in handen van de Engelsen vielen werden goed behandeld. Ze zaten in redelijke kampen, kregen goed eten en medische verzorging. In april 1945 wilde menig Duits soldaat daar voor tekenen. Een poosje bijkomen in gevangenschap, en dan naar huis.

Dus trok men naar het westen, tenminste als dat mogelijk was. Eenmaal aangekomen legden ze de wapens neer, en wachtte op de dingen die komen zouden. Al snel merkten ze dat ze een misrekening hadden gemaakt. Meestal kwamen zij in handen van de Amerikanen, en die hadden een plan met de voormalige vijanden. Het was een plan dat in Amerika op het hoogste niveau was uitgewerkt. Om delen van het Duitse volk in de toekomst voor Amerikaanse doeleinden te kunnen gebruiken, moest eerst een ander deel van dat zelfde volk worden uitgeroeid. Er waren geen plannen voor een industriële vernietiging, zoals tijdens de Holocaust. Maar de plannen die er wel waren zouden zeker zo dodelijk zijn, alleen minder zichtbaar. De eerste groep die hiermee werd geconfronteerd waren de Duitse krijgsgevangenen. De Amerikanen, bijgestaan door de Britten en de Fransen, begonnen er mee door de Duitse soldaten niet als krijgsgevangenen te registeren. In plaats hiervan werden zij gezien als ontwapende strijders. Dit hield in dat de soldaten niet onder de Conventie van Geneve vielen, wat de overwinnaars een vrijbrief gaf om met de mannen toe doen wat ze maar wilden.

Daar gingen ze dan ook meteen mee aan de slag. De gecapituleerde soldaten werden opgesloten in de zogenaamde Rheinwiesenlager, dit waren 19 kampen langs de oevers van de Rijn. Eigenlijk kun je niet eens van kampen spreken. Het ging gewoon om weidevelden waar prikkeldraad om heen was getrokken. Er waren geen barakken, tenten of andere faciliteiten. De gevangenen moesten gewoon op drassige velden zitten of liggen. Opstaan was meestal verboden. Toiletfaciliteiten waren afwezig, en wat nog erger was; er was geen eten. Dagenlang werd er niets verstrekt, ondanks het feit dat de Amerikanen over enorme voorraden beschikten. Ook was er praktisch geen medische zorg. Niet alleen mannen, ook vrouwelijke gevangenen moesten onder hetzelfde regime leven. Omdat de gewonden niet verzorgd werden begon het geplande sterven al snel. Om toch nog wat beschutting te vinden groeven de mannen zich in. Van dekens of jassen werden kleine tentjes gebouwd. Maar de honger en de elementen maakten dat velen ziek werden. Ook zij werden niet behandeld. Pogingen van mensen in de buurt om de mannen te helpen, of wat eten te geven, werden door Amerikaanse soldaten geblokkeerd.

Het sterven moest doorgaan, was de opdracht. Wilden eventuele hulpgevers niet luisteren, werd er met scherp geschoten. De Amerikanen schoten overigens ook op de gevangenen. Af en toe werd er ook een zogenaamde bulldozeractie gehouden. Dan werden Amerikaanse legerbulldozers de velden opgereden om de tentjes en afgeschermde holen plat te walsen. De krijgsgevangen die zich in deze primitieve bouwsels bevonden werden gewoon platgereden en daarna naar de nabij gelegen massagraven verplaatst. Iedere dag verdwenen er honderden lijken in deze massagraven. Er werd niet geteld en ook niets geregistreerd. De kampen bleven tot juli/augustus 1945 bestaan, en de schatting van het aantal slachtoffers is een omstreden punt, waar we nog op terug komen.

Overigens waren de soldaten niet de enige die uitgehongerd werden. Ook de Duitse burgerbevolking kreeg praktisch niets te eten, en aan brandstof viel al helemaal niet te denken. De steden waren kapot als gevolg van de vele bombardementen, en de mensen leefden in de puinhopen. Ook over hen spraken de Amerikanen een doodsoordeel uit. Vooral in de eerste winters na het einde van de oorlog steeg de nood schrikbarend. Mensen vroren dood of kwamen om van de honger. Men noemde dit de “witte dood”. Pas toen de Amerikanen na een paar jaar dachten dat de Duitsers zich zonder tegenstand zouden onderwerpen kwam er hulp. Nu nog spreekt men nog altijd lovend over het zogenaamde Marshallplan, Amerikaanse hulpgoederen die uiteindelijk beschikbaar kwamen. Maar over wat er in de jaren daarvoor allemaal is gebeurd word gezwegen. Hoeveel mensen slachtoffer geworden zijn van de “witte dood” weet niemand. Ook dit werd niet geregistreerd omdat de Amerikanen niet als massamoordenaars de geschiedenis in wilden gaan.
Maar terug naar de Rheinwiesenlager. Het bestaan van deze kampen werd ook deels verzwegen, zelfs nu nog. Overlevenden brachten af en toe boeken uit over hun belevenissen. Deze boeken waren een soort aanklacht, maar de autoriteiten van de intussen door de Amerikanen opgerichte en gecontroleerde BRD, zorgden er voor dat deze getuigenissen nooit een groot publiek kregen. Zij beweren ook dat er maar enkele duizenden krijgsgevangen in de kampen omkwamen. Het echte cijfer ligt echter tussen de 800.000 en 1.000.000. Een compleet cijfer is niet te geven omdat er niets geregistreerd staat. Hierdoor zijn veel soldaten officieel nog steeds vermist, en dat komt de Amerikanen natuurlijk prima uit. Allemaal onnodige slachtoffers van een conflict dat allang afgelopen was.

In de jaren na de oorlog kwamen er steeds verhalen naar buiten over de Duitsers die in Russische krijgsgevangenschap waren geraakt. Deze verhalen vulden velen boeken en artikelen in de pers. Over de Amerikaanse kampen langs de Rijn, en de vele slachtoffers werd gezwegen. Sommige lezers zullen zich afvragen waarom de Duitse bevolking deze zaken zo maar heeft geaccepteerd. Waarom wordt deze geschiedenis zelfs nu nog deels doodgezwegen? Het antwoord is simpel; Duitsland staat onder volledige Amerikaanse invloed, ook nu nog. De bevolking is een enorm schuldcomplex aangepraat, en een ieder die dit schuldcomplex probeert te doorbreken riskeert een bezoek aan de rechtbank of zelfs de gevangenis. Dus komen de Amerikanen tot nu toe weg met een massamoord, die we gerust genocide mogen noemen. Wel is het zo dat tijden veranderen, en dat de ruimte voor onafhankelijk onderzoek steeds iets verder wordt opgerekt. Maar de waarheid zal pas echt aan het licht komen als de door Amerika gecontroleerde BRD niet meer bestaat. Pas als de laatste Amerikaanse militair Duits grondgebied heeft verlaten zal er gerechtigheid komen. Dan zal het ware gezicht van het zogenaamde “land of the free” voor de hele wereld zichtbaar zijn. Laten we hopen dat deze dag snel zal aanbreken, zodat het recht eindelijk kan zegevieren. De verantwoordelijken van toen zijn er niet meer, maar hun daden verdienen het om wereldwijd bekend te worden. Immers, beter laat dan nooit.